.png)
સેવાનું ફળ મોક્ષ
પુષ્પ ૧
ગઢપુરના મંદિરનું કામ ચાલતું હતું. શ્રીજીમહારાજે પુરજોશથી કામ ઉપાડેલું. સંતો અને હરિભક્તો તન, મન,અને ધનથી સેવા કરવા મંડી પડેલા. શ્રીજીમહારાજે દરેક સંતો-હરિભક્તોને આજ્ઞા કરી, "ઘેલામાં જે કોઈ ન્હાવા જાય તે માથે એક પથરો ઉપાડીને લેતા આવે."
સ્વયં અક્ષરધામના અધિપતિ એવા શ્રીજીમહારાજ પણ પોતાના સોનેરી મોળિયા ઉપર પથ્થર મૂકીને લાવેલા. આપણા જેવાને સેવાનો મહિમા સમજાવવા માટે જ તો!
શ્રીજીમહારાજે એક દિવસ ગઢપુરમાં સાદ પડાવ્યો કે, "મંદિરના પાયામાં જે કોઈ એક શેરનોય પથરો નાખશે તેની એક પેઢીનું કલ્યાણ સ્વામિનારાયણ ભગવાન કરશે." આ સાદ એક મહમદ નામના મુસલમાન છોકરાએ સાંભળ્યો. છોકરો બહુ મુમુક્ષુ. તેણે વિચાર કર્યો કે, "અહોહો... આ તો મફતમાં મળવાની વાત છે. શા માટે લાભ ન લેવો ?" અને મહમદ તો નોકરીએથી સાંજે છૂટી ઘેલા નદીએ ગયો. ત્યાંથી એક વજનદાર ઉપાડી શકાય એવો પથરો લીધો. તેના એક મિત્રની દુકાને લઈ જઈ તેનું વજન કરાવ્યું. પૂરા એકવીસ શેર થયો.
અને પથરો માથે ઉપાડી દાદાખાચરના દરબારમાં લાવી નીચે નાખ્યો. શ્રીજીમહારાજ એ જ વખતે અક્ષરઓરડીમાંથી બહાર પધારેલા. છોકરો શ્રીજીમહારાજ પાસે ગયો. ચરણમાં પડ્યો અને કહ્યું, "સ્વામિનારાયણ, તમે કહેલું કે એક શેરના પથરે એક પેઢીનું કલ્યાણ કરશું તો આ હું એકવીસ શેરનો બરાબર તોલીને લાવ્યો છું. બોલો કેટલી પેઢીનું કલ્યાણ કરશો ?" શ્રીજીમહારાજ મંદ મંદ હસતા થકા બોલી ગયા, "એમાં શું ? ચોખ્ખો હિસાબ છે. એકવીસ શેરનો હોય તો જા તારી એકવીસ પેઢીનું અમે કલ્યાણ કરશું." કેવી અઢળક કૃપા !
પુષ્પ ૨
એ જ રીતે એક ડોસીમા મંદિરની નજીક રહેતા. પણ મંદિરના ભારે વિરોધી. ક્યારેય ભૂલમાંય સ્વામિનારાયણ એમ નામ પણ ન બોલે, તો કંઈ સેવા તો કરે જ શાના ? એમાં એક વખત તેમના ઘરના આંગણામાં બેઠેલા કૂતરાને કાઢવા તેમણે પથરો માર્યો અને પથરો દડતો દડતો જઈ પડ્યો મંદિરમાં પાયામાં.
ડોસીમા અજાણે શ્રીજીમહારાજના આશીર્વાદમાં આવી ગયાં. સાકરને જાણીને ખાય તોય ગળી લાગે અને અજાણે ખાય તોય ગળી જ લાગે ને ! અને દેહાંત સમયે શ્રીજીમહારાજ ડોશીને તેડવા પધાર્યા. એક ભૂલમાં નાખેલા પથ્થરની સેવાથી કેટલો મોટો લાભ !
સેવાનો કેવો અદભુત મહિમા છે ! એટલે ભગવાનની, સંતોની અને મંદિરની સેવા થાય એટલી કરવી જ. મહારાજ આપણી ઉપર ખૂબ રાજી થાય.
